“Kijk. Je. Eigen. Shit. Aan. Figuurlijk dan, niet letterlijk.”

Op 1/3 van mijn rondreis belandde ik in Pai, in het Noorden van Thailand, en ervoer daar een stukje van de hedendaagse hippiecultuur: vegan eten, muziek maken en op blote voeten lopen! Lekker ‘aarden’ dus. Fuck me, dacht ik. Wat moet ik hier nu weer mee? En hoelaat gaat de volgende bus, ik denk dat ik hier meteen weer weg moet…

Maar iets in mij zei me het een kans te geven. Want ik moest wel eerlijk toegeven: deze hippies zien er verdomd happy uit! Spreekt me dat zo tegen omdat ik… zelf zo unhappy ben misschien? Of sterker nog, ben ik jaloers op deze hippies omdat ik mij stiekem ook wel zo gelukkig zou willen voelen?

Ik bleef, uiteindelijk, een hele maand in Pai. En het was een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Langzaam maar zeker stelde ik mijzelf open voor wat de (‘hippie’)cultuur nu eigenlijk écht te vertellen had: Bewustzijn. Goed voor jezelf, je lijf en de planeet zorgen. Gedachten en gevoelens delen met elkaar. Geen geluk maar heling nastreven. Niet naar de ander maar naar jezelf kijken. Lichaamswerk doen. Meditatie. Plantmedicijnen. En ja: muziek maken en jezelf aarden met blote voeten op het gras. Maar het allerbelangrijkste: wil je verder komen in je leven en die plaats van heling en geluk bereiken waar je zo op zoek naar bent?

Kijk. Je. Eigen. Shit. Aan. Figuurlijk dan, niet letterlijk.

Stukje eigen ervaring en heling

Met lichaamswerk, plantmedicijnen en meditatie was ik inmiddels langere tijd bekend en ik was mij bewust van het goeds dat het mij had gebracht. Solo dan, niet in een groep. Want jezelf kwetsbaar opstellen is één ding, jezelf kwetsbaar opstellen in een groep is next level! Althans, zo dacht ik er in het begin over. In werkelijkheid blijkt het cliché ‘Delen is Helen’ voor honderd procent waar te zijn. Juist door met anderen samen lichaamswerk te doen, leerde ik wat het is om écht kwetsbaar te zijn. Juist door met anderen diepe gedachtes en gevoelens uit te wisselen, leerde ik dat ik er niet alleen voor stond. Juist door met anderen samen door alle lagen heen te gaan, leerde ik me écht te verbinden.

Nooit klaar

Ondanks de therapie die ik al jarenlang volgde werd mij pas langzaam duidelijk wat er nu echt nodig was om te kunnen helen. En dat was niet nog meer therapie 😉 Hoewel ik enorm dankbaar ben voor de geweldige therapeute die mij toentertijd ondersteunde en waar ik veel van heb geleerd, moest ik zelf nog een aantal puzzelstukjes leggen. In Thailand startte ik al met verschillende vormen van lichaamswerk, nam ik deel aan sharing circles en woonde ik een prachtig retreat met yoga, meditatie en ademwerk bij. Plantmedicijnen zoals truffels en rapeh maakten hun herintrede in mijn leven. En ik besefte me dat het mij dagelijks werk en investering ging kosten om daadwerkelijk tot heling te kunnen komen. En dat is dan ook een belangrijke les: je bent nooit ‘klaar’ en werken aan jezelf gaat door tot het gelukkige eind.

Ja, dus?

Ja en dus… heeft dat alles geleid tot een nieuwe, verbeterde versie van mijzelf. Ik voel dat ik meer en meer tot mijn diepe kern kom en dat ik meer rust en vertrouwen heb in het leven maar ook in mijn medemens. Ik ben opener geworden en probeer om, ook op de moeilijke momenten, met een zachte blik naar mijzelf en de buitenwereld te kijken. Meer en meer word ook ik die happy hippie en meer en meer maakt het me minder uit wat een ander daarvan vindt. Ik ben blij met mijzelf! Ookal is er dus altijd die ruimte voor groei en verbetering.